Մարտի 30-ին՝ Գյումրիի ավագանու արտահերթ ընտրությունների ավարտից հետո, ականատես եղանք կառավարող ուժի ներկայացուցիչների՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավորի և այլ պաշտոնյաների կողմից լրագրողներին թիրախավորելու, անզուսպ պահվածքի և իրենց կարգավիճակին չհամապատասխանող վարքագծի դրսևորման հերթական դեպքին:

Ինչ-որ տեղ ղռերում ակադեմիական քաղաք են իբր սարքելու։ Ո՞ւմ փողերով, քանի՞ միլիարդ դոլարով են այն սարքելու, Երևանից, Հայաստանի այլ վայրերից ինչպե՞ս են հասնելու այդտեղ, բիզնեսի տեսանկյունից շահավե՞տ, թե՞ վնասաբեր է այդ նախագիծը։ 13 միլիարդ դոլար պետական պարտք ունեցող Հայաստանին ոչ ոք 5-6 միլիարդ դոլար վարկ չի տա ակադեմիական քաղաք կառուցելու համար, մասնավոր ներդրողն էլ հո չի՞ գժվել , որ իր փողերը ղռերում քամուն տա։ Հայաստանի վարչապետը և ԱԺ ՔՊ-ական պատգամավորներ բուհի դիպլոմ չունեն ,շատ պաշտոնյաների դիպլոմներն օրինականության տեսանկունից խիստ կասկածահարույց են, Հայաստանում հիմա հարգի չէ բուհի դիպլոմը, ակադեմիական քաղաքը ինչպե՞ս կարող է երիտասարդներին հրապուրել, տնտեսապես գրավիչ նախագիծ լինել։

Նա ծնվել էր Ֆրանսիայի Ֆոնտենբլո քաղաքում։ Հայրը ծագումով Սեբաստիայից էր (այժմ՝ Թուրքիայում), իսկ մայրը ծնվել էր Ֆրանսիայում։

Գյումրիում ժողովուրդն իշխանությունը փոխանցել է ընդդիմությանը` ընդդիմադիր քաղաքական ուժերին միասին տալով շատ ավելի ձայն, քան իշխանական ու իշխանամետ ուժերին միասին վերցրած...

Եվս մի քանի ամիս, ու էլ ոչ մի ընտրություն առանց կեղծիքի չի կարող լինել հօգուտ ՔՊ-ի։

Ադրբեջանը գիշերային ժամերին շարունակում է անկանոն կրակահերթերով խախտել հրադադարի ռեժիմը:

Գյումրիում և Փարաքարում տեղի ունեցած ՏԻՄ ընտրությունները ցույց տվեցին, որ նույնիսկ վարչական ռեսուրսի մաքսիմալ օգտագործման և բազում այլ կեղծիքների կիրառման արդյունքում քայլիստ դավաճանաոհմակը կարող է հավաքել ընդամենը 30 %-ից մի փոքր ավելի ձայն:

Ըստ ժանրի կանոնների, ժամը 20-ից հետո կսկսվեն ոստիկանական տեռորիսների հարձակումներն ընտրատեղամասերի վրա, քվեատուփերի գողություններ, էներգամատակարարման խափանումներ, ընդդիմադիրների զանգվածային ձերբակալություններ և քպ-անիկոլական այլ խուլիգանություններ...

Միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որը և բարձրաձայնել եմ ամենատարբեր հարթակներում, որ Արցախի (Լեռնային Ղարաբաղ) հիմնահարցը հնարավոր չէ փակել։ Դա այն խնդիրների թվին է պատկանում, որի լուծումը ոչ մի դեպքում չի կարող լինել միակողմանի։

Գաղտնիք չէ, որ հայաստանյան քաղաքական կյանքը շատ վաղուց աղմկոտ ու անորակ կրկես է հիշեցնում։ Որքան ժամանակն առաջ է գնում, որքան բազմապատկվում ու բարդանում են սպառնալիքներն ու անէանում հնարավոր ողջախոհ լուծումները, այդքան ավելի բարձր են աղմկում մեր քաղաքական կրկեսի հին ու նոր դերակատարները։ Այդքան ավելի բարձր հորիզոններ են նվաճում սուտը, կեղծիքն ու էժան մանիպուլյացիաները։